Ik heb het onderschat, dat meen ik. Hoe lastig kan het namelijk zijn om een klein, ietwat opvliegerig rebelletje op te voeden?! Knap lastig, is reeds gebleken. Zo zat ik laatst op de bank en Jaxx stond, op hetzelfde -ooit zwarte- gevaarte. Iets wat ik hem dus niet geleerd heb, erewoord.

Op een rustige “nee Jaxx, zitten op je billen” kreeg ik nul reactie. Te lief, denk ik. Op de aan zijn arm ‘trekkende’ “NEE Jaxx, zitten op je billen” kreeg ik een lange en snauwende “NAAAAAAAA.” Das dus een nee. Dit vergde een ietwat andere aanpak, dus ik pakte hem en zette hem op de grond.

Voor ik het in de gaten had, zaten er nageltjes in mijn arm. Hij kneep me met een rood gezichtje en een drammend geluid. Hij? Kneep. Mij? Ik besloot het met een iets hardere “AU” af te sluiten, zette hem neer en keek hem niet meer aan. Toen hij iets later zachtjes aan kwam schuifelen en mijn been (excuse you?) een dikke knuffel gaf, was ik het alweer vergeten. Maar man, oh man. Wat vind ik dit lastig!

Tips zijn meer dan welkom, zeg ik je.